Czym w codziennej pracy zajmuje się chirurg onkolog?
Chirurgia onkologiczna jest potrzebną specjalizacją. Nie jest to zwykły zawód, często wymaga od lekarza dużo wytrwałości i cierpliwości. Pacjenci, których spotyka choroba nowotworowa, mogą być pewni, że lekarz zajmie się wnikliwie i z pełną koncentracją ich problemu. Są różne możliwości leczenia, specjalista po zapoznaniu się z chorobą, wyznaczy najlepszą drogę, którą będzie krok w krok podążał z pacjentem.
Jakie cechy ma dobry chirurg onkolog?
Chirurgia onkologiczna to dotąd najskuteczniejsza metoda w walce z nowotworami. Nie da się ukryć, że jest to metoda inwazyjna i w wielu przypadkach najbardziej radykalna. W wielu przypadkach wiąże się z nieodwracalnymi skutkami, mowa o ubytkach na ciele, jakich nie da się odratować. Jednak ponad 60% chorób nowotworowych daje się przemóc przy zastosowaniu właśnie chirurgii onkologicznej.
Mimo relatywnie dużej efektywności nie jest to pierwszy wybór przy leczeniu chorób nowotworowych. Niekiedy wystarczy tylko drobna interwencja chirurga, w celu wzięcia wycinka zmiany skórnej. Stosuje się także zabiegi łagodzące, czyli paliatywne. Dochodzi do tego w ekstremalnie ciężkich przypadkach, kiedy choroba nowotworowa jest na tyle zaawansowana, że nie da się ochronić pacjenta. Zabieg ma na celu ulepszyć komfort w ciężkim czasie.
Stopniowy i regularny rozwój medycyny dostarcza lekarzom coraz to nowe możliwości do walki o ludzkie życie bądź zdrowie. Dzięki temu możliwości, jakie może wykorzystać chirurg, znacząco się polepszyły. Jest to szczególnie istotne przy nadzwyczaj trudnych oraz skomplikowanych operacjach, powiązanych z dużą utratą krwi. Operacje stały się bardziej kontrolowane i skutkowały coraz bardziej pozytywnymi wynikami.
Dzięki poznawaniu oraz zastosowaniu metod odtwórczych i metod rekonstrukcji powstały szanse na budowanie coraz doskonalszych protez kostnych lub naczyniowych. Protez, gdzie uzupełnia się niedostatki tkanek, dzięki temu chirurgia już nie kojarzy się z ostatecznością – amputacją.
Po czym poznasz doświadczonego chirurga onkologa?
Dawniej pośród chorych panowało przeświadczenie, że wycinanie zmian nowotworowych jest szkodliwe, albowiem cięcie guza stopniowo wywoływało jego odrastanie. Wiedza medyczna nie była do tej pory w tej materii wystarczająco rozwinięta, dlatego pozbywano się zaledwie widocznej zmiany. Aktualnie wycina się guz wraz z całą otoczką zdrowych tkanek, to podstawowa różnica rzutująca na sukces operacji chirurgicznych.
Niezmiernie istotne jest szybkie reagowanie oraz podjęcie działań chirurgicznych w przypadku choroby nowotworowej. Odpowiednie monitorowanie oraz podjęcie leczenia we właściwym momencie może uchronić chorego od śmierci. Nie można dopuścić do leczenia zachowawczego oraz bezczynnie odsyłać chorego od szpitala do szpitala. Osoby chore również nie powinny bagatelizować i odwlekać konieczności leczenia. Im wcześniej fachowcy zajmą się nowotworem, tym więcej szans zyskuje chory.
Chirurg onkolog identyfikuje nowotwór na bazie badania histopatologicznego – wycinka chorych tkanek lub na podstawie oceny cytologicznej badanych komórek. Wykonywane są operacje służące odpowiedniej diagnozie oraz rozpoznaniu – laparotomie. Wykorzystywana jest również biopsja celowana, wykonywana przy użyciu aparatu USG albo TK. Zmiany łatwo dostępne (np. na skórze) są wycinane i wówczas poddawane badaniu. Ze zmian trochę większych i bardziej schowanych są pobierane wycinki guza.
Bywa, że komórki nowotworowe występują również poza obszarem guza. Wówczas chirurg onkolog powinien zastosować immunoterapię bądź chemioterapię. Dochodzi do tego, kiedy zarażone miejsca znajdują się już poza działaniem lekarza i niezbędne jest zastosowanie innych, mniej agresywnych środków.
Skomplikowane zadania, które stoją przed onkologiem
Osoba wybierająca specjalizację chirurga onkologa powinna charakteryzować się dużą odpornością na stres i ból pacjentów. Trudno patrzeć na ludzi, których wyniszcza nowotwór. Są oni wychudzeni, markotni i pozbawieni sił witalnych. Lekarz onkolog widzi te osoby na co dzień, jest to jego chleb powszedni. Tak samo, jak obcowanie z chorobą, która czasami nie pozostawia po sobie nic prócz płaczu i smutku.
